Schwingen, znane również jako szwajcarskie zapasy, to tradycyjna forma zapasów ludowych pochodząca ze Szwajcarii, a konkretnie z przedalpejskich regionów niemieckojęzycznych.

Zawodnicy noszą specjalne spodnie zapasnicze, zwane Schwingerhosen, które są wyposażone w pasy służące do chwytania. Celem walki jest rzucenie przeciwnika na ziemię, tak aby jego ramiona dotknęły podłoża.

Turniej Schwingen(Turniej Schwingen czyli zapasów szwajcarskich; Źródło: Wikipedia)

 

Historia Schwingen

Historia Schwingen sięga średniowiecza, choć dokładne pochodzenie tej formy zapasów jest trudne do ustalenia. Pierwsze wzmianki o zapasach w Szwajcarii pochodzą z XIII wieku, a jedno z najstarszych przedstawień tego sportu znajduje się w katedrze w Lozannie. W XVII wieku Schwingen stało się częścią kultury alpejskiej, a jego tradycje były szczególnie pielęgnowane w regionach Emmental, Haslital i Entlebuch. W XVIII wieku podróżnicy i literaci opisywali Schwingen jako charakterystyczny element szwajcarskiej kultury alpejskiej.

Nowoczesna historia Schwingen rozpoczyna się wraz z Unspunnenfest w 1805 roku. W XIX wieku, dzięki działaniom nauczycieli gimnastyki i organizacji turniejów, Schwingen zdobyło popularność również w większych miastach, stając się narodowym sportem obejmującym wszystkie warstwy społeczne. 

W 1895 roku założono Szwajcarską Federację Schwingerów (Eidgenössischer Schwingerverband), która zaczęła organizować sport, poprawiając umiejętności zawodników za pomocą podręczników i praktyk oraz tworząc nowoczesne zasady turniejowe.

 

Zasady i Turnieje Schwingen

Zawody Schwingen odbywają się w okrągłym ringu o średnicy 12 metrów, pokrytym trocinami. Zawodnicy noszą krótkie spodnie z juty, które zakładają na ubrania. Chwytają się za spodnie przeciwnika, starając się rzucić go na plecy.

Istnieje kilka głównych rzutów, takich jak "kurz", "übersprung" i "wyberhaagge", niektóre z nich przypominają techniki judo, np. "hüfter" jest podobny do koshi guruma, a "brienzer" do uchi mata. Mecz wygrywa zawodnik, który przytrzyma spodnie przeciwnika co najmniej jedną ręką i sprawi, że jego ramiona dotkną ziemi. Tradycyjnie zwycięzca otrzepuje trociny z pleców pokonanego przeciwnika po zakończeniu walki.

Sędziowanie odbywa się przez trzech sędziów, z których jeden stoi w ringu. Przyznają oni punkty, z maksymalną oceną dziesięciu punktów za zwycięski rzut. Jeśli mecz kończy się bez wyraźnego zwycięzcy, wyższy wynik punktowy otrzymuje bardziej aktywny zawodnik.

Na turnieju Schwingen każdy zawodnik walczy z sześcioma przeciwnikami, a na Eidgenössische z ośmioma. Dwaj zawodnicy z najwyższą liczbą punktów po pięciu (siedmiu na Eidgenössische) walkach przechodzą do rundy finałowej (Schlussgang). Dobór przeciwników odbywa się według skomplikowanych zasad, często podejrzewanych o niesprawiedliwość i faworyzowanie jednego zawodnika.

Regionalne i kantonalne turnieje Schwingen odbywają się na otwartym powietrzu od wczesnego lata do jesieni. Najważniejszym turniejem jest Eidgenössisches Schwing- und Älplerfest, które odbywa się co trzy lata. Zwycięzca tego turnieju otrzymuje tytuł Schwingerkönig (Król Schwingerów) i nagrodę w postaci byka.

Walka Schwingen(Walka Schwingen; Źródło: Wikipedia)

 

Charakterystyka Zawodników Schwingen

Nie ma kategorii wagowych ani innych podziałów. Zazwyczaj zawodnicy Schwingen to duzi mężczyźni, mający ponad 180 cm wzrostu i ważący ponad 100 kg. Często są to rzemieślnicy z tradycyjnych zawodów wymagających siły fizycznej, takich jak cieśle, rzeźnicy, drwale czy serowarzy.

 

Znaczenie Kulturowe i Społeczne

Schwingen jest uważane za narodowy sport Szwajcarii, obok Hornussen i Steinstossen. Schwingen i Steinstossen były częścią Nationalturnen (narodowej gimnastyki) na Eidgenössisches Turnfest w Lozannie w 1855 roku. Schwingen symbolizuje tradycje i wartości szwajcarskie, a jego praktyka jest głęboko zakorzeniona w kulturze alpejskiej.